Sprzeciw wierzyciela w upadłości, czyli zaskarżenie listy wierzytelności

Jeden z wcześniejszych wpisów dotyczył kwestii zgłoszenia wierzytelności, który warunkuje uwzględnienie wierzyciela na liście wierzytelności. Poniżej omówione zostało jej zaskarżenie, czyli sprzeciw do listy wierzytelności.

Ustalenie uczestników postępowania upadłościowego i wysokości przysługujących im wierzytelności ma formę listy wierzytelności. Umieszczenie na niej wierzyciela uprawnia do zaspokojenia z majątku upadłego. Sporządzenie i złożenie sędziemu-komisarzowi listy wierzytelności podlega obwieszczeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (MSiG). Dzień ukazania się takiego obwieszczenia otwiera wierzycielom m.in. termin na wniesienie środka zaskarżenia – sprzeciwu.

Sprzeciw można wnieść do sędziego-komisarza w terminie dwóch tygodni od dnia obwieszczenia o sporządzeniu przez syndyka listy wierzytelności.  Może on dotyczyć:

• odmowy uznania wierzytelności – wnoszony jest w sytuacji odmowy uznania zgłoszonej wierzytelności. Dotyczy on m.in. braku uznania całości lub części zgłoszonej kwoty, umieszczenia w niewłaściwej kategorii zaspokojenia, jak i nieuwzględnienia zabezpieczenia, przyznania lub odmowy prawa do potrącenia.

• uznania wierzytelności – w przypadku umieszczenia na liście wierzytelności, wnoszony jest przeciwko uznaniu innego wierzyciela na liście. Sprzeciw może dotyczyć kwoty, kategorii wierzytelności, jak również kwestii istnienia i zakresu zabezpieczeń.

Uprawnienie do złożenia sprzeciwu ma również upadły, w sytuacji, gdy jej treść nie jest zgodna ze złożonymi przez niego wnioskami czy oświadczeniami.

Sprzeciw powinien odpowiadać wymogom formalnym pisma procesowego, a ponadto:

• wskazywać zaskarżoną wierzytelność,

• zawierać wniosek co do uznania albo odmowy uznania wierzytelności wraz z uzasadnieniem i wskazaniem dowodów.

Gdy nie odpowiada on wymaganiom ustawowym (w tym brak należnej opłaty), wierzyciel zostanie wezwany do uzupełnienia braków sprzeciwu. Jeśli ich nie usunięto albo sprzeciw złożono po terminie podlega on odrzuceniu przez sędziego-komisarza. Istotnym jest, że sprzeciw może być oparty tylko na twierdzeniach i zarzutach powołanych w zgłoszeniu wierzytelności. Dla powołania innych twierdzeń i dowodów konieczne jest wykazanie, że ich wcześniejsze zgłoszenie było niemożliwie lub potrzeba ich wskazania wynikła później. Dlatego też w zgłoszeniu wierzytelności należy wskazać wszystkie okoliczności dotyczące zgłoszonej wierzytelności.

Sprzeciw powinien być rozpatrzony w ciągu 2 miesięcy od dnia wniesienia, jednak jest to jedynie termin instrukcyjny. Jeżeli postanowienie sędziego-komisarza nie uwzględnia wniesionego sprzeciwu, dodatkową ochroną wierzyciela jest możliwość wniesienia na nie zażalenia. Rozpoznaje je nie sędzia-komisarz, a sąd upadłościowy. Sąd rozpoznający zażalenie powinien je oddalić lub zmienić postanowienie sędziego-komisarza. Uchylenie sprzeciwu i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia jest możliwe w drodze wyjątku.

Po uprawomocnieniu się orzeczenia sędziego-komisarza w przedmiocie sprzeciwu, a w razie jego zaskarżenia, po uprawomocnieniu się postanowienia sądu, sędzia-komisarz zmienia wpisy na liście wierzytelności.

Wierzyciel, już na etapie zgłaszania wierzytelności, powinien uwzględnić i przedstawić wszystkie kwestie z nią związane. Następnie w jego interesie jest monitorowanie i sprawdzanie czy wierzytelność została uwzględniona na liście wierzytelności przez syndyka, a jeśli tak, to w jakiej kategorii i wysokości. W przypadku niezgodności, wierzyciel, który chce dochodzić swoich praw może zaskarżyć listę wierzytelności. Sprzeciw wierzyciela to reakcja na nieprawidłowości, które mają w późniejszym etapie postępowania wpływ na wysokość przeznaczonych dla wierzyciela pieniędzy. Warto więc pamiętać o tej kwestii przy postępowaniach upadłościowych kontrahentów.

Sprzeciw w upadłości realizowany jest poprzez możliwość zaskarżenia listy wierzytelności, z którą wierzyciel się nie zgadza.

zespół kancelarii cw